به میهمانی گلهای باغ می آورد

 و گیسوان بلندش را به بادها می داد

 و دستهای سپیدش را به آب می بخشید

 دلم برای کسی تنگ است

 که چشمهای قشنگش را

 به عمق آبی دریای واژگون می دوخت

 و شعرهای خوشی چون پرنده ها می خواند

 دلم برای کسی تنگ است

 که همچو کودک معصومی

 دلش برای دلم می سوخت 

و مهربانی را نثار من می کرد

 دلم برای کسی تنگ است  

که تا شمال ترین شمال با من رفت

 و در جنوب ترین جنوب با من بود

 کسی که بی من ماند

 کسی که با من نیست

 کسی که . . .

 - دگر کافی ست.

  حمید مصدق